Caravaggio- Sztuka umierania, narodzin i trwania

Wernisaż wystawy prac Artura Sochana, 27 października 2023

Caravaggio- Sztuka umierania, narodzin i trwania  to najnowsze wyzwanie artystyczne polskiego mistrza światłocienia Artura Sochana. Doskonały fotografik łączy fotografię z filmem i malarstwem poszukując w ten sposób nowych przestrzeni w sztukach wizualnych i audiowizualnych. Tym razem sięga do swojej wielkiej fascynacji malarstwem renesansowym i barokowym. 

Już 27 października 2023 o godzinie 19.00, w galerii Dom ze Sztuką w Warszawie w Centrum Praskim KONESER(przy Placu Konesera). Odbędzie się wernisaż tej wyjątkowej wystawy, na którą składa się cykl 10 wielkoformatowych obrazów  fotograficznych inspirowanych twórczością nieśmiertelnego Caravaggia. Każde z zaprezentowanych dzieł odtwarza scenę z wybranego płótna genialnego Włocha, a w poszczególne postaci tym razem wcielają się współczesne kobiety – mieszkanki warszawskiej Pragi zwanej od dawien dawna „Dzielnicą Kobiet”. Autor próbuje odpowiedzieć na pytanie czy dawna, wielka sztuka, pomimo upływu czasu, przenosi nadal swój emocjonalny i ikonograficzny przekaz i czy utrwala się w świadomości współczesnego człowieka. 

Artysta charakteryzuje się wyjątkową wrażliwością i szeroką wizją artystyczną. Jego prace cechuje wszechobecna transcendencja. Są przepojone humanizmem i pytaniami o kondycję człowieczeństwa zarówno w aspekcie indywidualnym jak i społecznym. Obcując z pracami Artura Sochana balansujemy na granicy życia i śmierci. W takich też kategoriach postrzega on swoje modelki w dziełach składających się na tę wystawę. Chwila w jakiej ich przedstawia zdaje się być najważniejszą chwilą w ich życiu tak jakby przyszłość, a nawet kolejna minuta życia, miała nie istnieć. Jego kreacje pulsują życiem tej wielkiej chwili, a odbiorcy mają wrażenie, że pochodzą one z innego wymiaru. Żyją ale poza czasem i przestrzenią. 

Artur Sochan, warto zapamiętać to nazwisko, z pewnością zaznaczy swoją obecność na arenie sztuki polskiej. Artysta nie ucieka w prostotę nowoczesnych form, a bierze na swoje barki odpowiedzialność za pełen dialog z widzem za pomocą rozbudowanych, jak na dzisiejsze czasy środków. Nie ucieka, a wręcz prowokuje do zadawania trudnych pytań. Stawia interesującą tezę, że człowiek, pomimo zmian dziejowych, technologicznych i społecznych tak naprawdę się nie zmienia. Zawsze będzie sobie zadawać pytania „kim jestem i dokąd zmierzam?”.  „Czy to, że żyję w XXI wieku czyni mnie lepszym i bardziej świadomym od moich przodków i poprzedników czy jest zgoła odwrotnie?”. 

Magdalena Gawlik